غمش تا در دلم مأوا گرفته ست

سرم چون زلف او سودا گرفته است.

شدم عاشق به بالای بلندش

كه كار عاشقان بالا گرفته ست.

لب چون آتشش آب حيات است

از آن آب آتشی در ما گرفته ست.

ز دريای دو چشمم، گوهر اشک

جهان در لؤلؤ لالا گرفته ست.

همای همتم عمری ست كز جان

هوای آن قد و بالا گرفته ست.

چو ما در سايه ی الطاف اوييم

چرا او سايه از ما وا گرفته ست؟

نسيم صبح عنبر بوست امروز

مگر جانان ره صحرا گرفته ست!

دوای غم به جز مِی نيست، حافظ

از آن رو ساغر صهبا گرفته ست.